کولیت اولسراتیو (UC)

کولیت اولسراتیو در واقع نوعی بیماری التهابی مزمن است که به طور خاص کولون و رکتوم را تحت تاثیر قرار می دهد. بر خلاف بیماری کرون، کولیت اولسراتیو فقط داخلی ترین پوشش روده را درگیر می کند و به جای نواحی تکه تکه به صورت التهاب مداوم ظاهر می شود.

عوارض کولیت اولسراتیو

1. مگاکولون سمی

یکی از شدیدترین عوارض کولیت اولسراتیو مگاکولون سمی است. وضعیتی که روده بزرگ به شدت متسع می شود و قادر به دفع گاز و مدفوع نیست. این می تواند منجر به درد شدید شکم، تب، ضربان قلب سریع و خطر بالای پارگی شود. اگر به موقع درمان نشود، می تواند منجر به سپسیس و مرگ شود.

2. خونریزی شدید

UC می تواند باعث آسیب قابل توجهی به پوشش روده شود و منجر به خونریزی شدید شود. این می تواند منجر به کم خونی شود و ممکن است نیاز به تزریق خون یا در موارد شدید مداخله جراحی داشته باشد.

3. افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ

بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو، به ویژه آنهایی که بیش از 8 تا 10 سال درگیر روده بزرگ هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان کولورکتال می باشند. کولونوسکوپی منظم برای تشخیص زودهنگام ضروری است.

4. کولون سوراخ دار

در موارد شدید، التهاب مزمن می تواند منجر به ایجاد سوراخ در روده بزرگ شود. این یک اورژانس پزشکی است که نیاز به جراحی فوری دارد، زیرا می تواند منجر به پریتونیت و شوک سپتیک شود.

5. کلانژیت اسکلروزان اولیه (PSC)

PSC یک عارضه نادر اما جدی UC است که مجاری صفراوی را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به آسیب کبدی و سیروز می شود. با گذشت زمان، می تواند خطر نارسایی کبد و سرطان مجرای صفراوی را افزایش دهد.

3. بیماری دیورتیکولیت

بیماری دیورتیکولیت شرایط گوارشی بوده که روده بزرگ (کولون) را تحت تاثیر قرار می دهد. در طی ابتلا به این بیماری بیماری، برآمدگی ها یا پاپول های کوچک (دیورتیکول) در پوشش روده ایجاد می شوند. بیماری دیورتیکولیت زمانی به وجود می آید که این برجستگی ها ملتهب یا عفونی می شوند.

کولون سیگموئید قسمتی از روده بزرگ است، که وظایفی مختلفی را بر عهده دارد و همان طور که میدانید وظیفه روده بزرگ هضم و جذب مواد از غذاهای هضم شده می باشد. این قسمت از روده ممکن است، دچار بیماری های مختلفی شود که یکی از آنها دیورتیکولیت است.

عوارض خطرناک دیورتیکولیت

در صورت عدم درمان، دیورتیکولیت می‌ تواند به عوارض جدی و تهدید کننده حیات منجر شود:

۱. آبسه (تجمع چرک در روده)

دیورتیکول عفونی می‌ تواند باعث ایجاد آبسه در بافت‌ های اطراف روده شود که ممکن است نیاز به تخلیه از طریق جراحی داشته باشد.

۲. انسداد روده

التهاب شدید و ایجاد بافت اسکار ممکن است منجر به انسداد روده شود، که باعث جلوگیری از عبور مواد غذایی و مدفوع می‌ شود و نیاز به جراحی دارد.

۳. پارگی دیورتیکول و پریتونیت (عفونت گسترده شکم)

در موارد شدید، دیورتیکول ممکن است پاره شده و محتویات روده به داخل حفره شکمی نشت کند. این وضعیت منجر به پریتونیت (عفونت شدید شکمی) شده و نیاز به جراحی فوری دارد.

https://shia-online.ir/?p=436824

روشهای تشخیص زگیل تناسلی در زنان

خانم ها ممکن است به زگیل تناسلی داخلی یا خارجی، از جمله در ناحیه فرج، واژن، دهانه رحم و ناحیه مقعد مبتلا شوند. زگیل ها به دلیل محل قرار گرفتنشان ممکن است همیشه قابل مشاهده نبوده و نیاز به غربالگری حرفه ای دارند.

خودآزمایی
زنان می‌ توانند زگیل‌ های خارجی را با بازرسی فرج و نواحی اطراف آن با استفاده از آینه بررسی کنند. در صورت مشاهده هرگونه رشد غیر طبیعی باید فورا به دکتر زنان مراجعه کنند.

معاینه بالینی
پزشک ممکن است یک بازرسی بصری از اندام تناسلی خارجی انجام دهد. اگر مشکوک به زگیل در نواحی داخلی باشد، آزمایشات تکمیلی لازم است.

پاپ اسمیر (غربالگری دهانه رحم)
آزمایش پاپ اسمیر به تشخیص تغییرات غیرطبیعی دهانه رحم ناشی از عفونت HPV کمک می کند. در حالی که به طور مستقیم زگیل را تشخیص نمی دهد، می تواند وجود ویروس اچ پی وی که از قبل وجود داشته را نشان دهد.

تست اسید استیک
در برخی موارد، پزشک ممکن است اسید استیک (محلول سرکه) را به ناحیه مشکوک بمالد. این باعث سفید شدن بافت های عفونی شده و زگیل ها را بیشتر نمایان می کند.

کولپوسکوپی و بیوپسی
اگر تغییرات غیرطبیعی دهانه رحم تشخیص داده شود، ممکن است کولپوسکوپی (معاینه بزرگ‌ نمایی دهانه رحم) انجام شود. یک نمونه بافت کوچک (بیوپسی) برای رد انواع پرخطر HPV مرتبط با سرطان دهانه رحم گرفته می شود.

تشخیص زگیل های تناسلی در مردان
مردان ممکن است روی آلت تناسلی، کیسه بیضه، کشاله ران، ران ها و اطراف یا داخل مقعد دچار زگیل تناسلی شوند. از آنجایی که زگیل در مردان معمولا خارجی است، تشخیص آن اغلب ساده است.

خودآزمایی
مردان می توانند با بررسی آلت تناسلی، کیسه بیضه و ناحیه پری مقعد، زگیل های قابل مشاهده را بررسی کنند. در صورت مشاهده هر گونه رشد غیرعادی، آنها باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشند.

معاینه بالینی
پزشک ممکن است نواحی تناسلی و مقعدی را برای شناسایی زگیل معاینه کند. در صورت لزوم می توان آزمایش های اضافی انجام داد.

تست اسید استیک
مشابه روشی که در زنان استفاده می شود، استفاده از اسید استیک با سفید کردن مناطق عفونی به برجسته کردن زگیل کمک می کند.

آنوسکوپی و بیوپسی (برای زگیل مقعدی)
برای زگیل های مقعدی مشکوک، آنوسکوپی (معاینه بزرگ مقعد) ممکن است انجام شود. بیوپسی می تواند عفونت ویروسی اچ پی وی را تایید کرده و سایر شرایط را رد کند.

روش های تشخیصی پیشرفته

در مواردی که زگیل تناسلی قابل مشاهده نیست، اما مشکوک به عفونت HPV است، ممکن است آزمایش‌ های اضافی مورد نیاز باشد.آزمایش DNA HPV

آزمایش‌های DNA HPV گونه‌های پرخطر HPV مرتبط با سرطان را شناسایی می‌ کنند، اما معمولاً برای تشخیص زگیل تناسلی استفاده نمی‌ شوند. با این حال، آنها می توانند در موارد نتایج غیر طبیعی پاپ اسمیر مفید باشند.

درماتوسکوپی
درماتوسکوپ (یک دستگاه بزرگ‌ نمایی دستی) به پزشکان اجازه می‌ دهد تا ضایعات پوستی را با جزئیات بیشتری بررسی کرده و به شناسایی دقیق زگیل کمک کنند.

تست واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR)

آزمایش PCR می تواند انواع خاص اچ پی وی را در بافت های تناسلی تشخیص دهد. اگرچه برای تشخیص زگیل استاندارد نیست، اما به شناسایی سویه های این ویروس مسئول عفونت کمک می کند.

چه زمانی باید برای زگیل های تناسلی به پزشک مراجعه کرد؟

توصیه می شود در صورت تجربه کردن موارد زیر حتما با دکتر متخصص زگیل تناسلی مشورت کنید:
شما متوجه رشد غیرعادی در ناحیه تناسلی یا مقعدی شدید
خارش، ناراحتی یا درد مداوم را تجربه می کنید
شریک جنسی شما مبتلا به HPV یا زگیل تناسلی است
شما یک نتیجه غیر طبیعی پاپ اسمیر دارید

شما در معرض خطر بالای عوارض مرتبط با HPV هستید

https://rasekhoon.net/article/show/1647603/%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%D8%AC%D8%A7-%D8%A8%D9%81%D9%87%D9%85%DB%8C%D9%85-%D8%B2%DA%AF%DB%8C%D9%84-%D8%AA%D9%86%D8%A7%D8%B3%D9%84%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%B1%D9%88%D8%B4-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%B4%D8%AE%DB%8C%D8%B5-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86

کاربردهای لاپاراسکوپی چیست؟

بسیاری از روش های عمل جراحی سنتی پر عوارض میتوانند با این راه حل جایگزین شوند. که عبارتند از روش های جراحی زیر:

• برداشتن کیست، فیبروم، سنگ و پولیپ.
• برداشتن تومورهای کوچک
• انواع بیوپسی و نمونه برداری ها
• بستن لوله و برگشت.
• دفع حاملگی خارج از رحم
• جراحی اندومتریوز
• جراحی ترمیمی مجرای ادرار و واژن.
• ارکیوپکسی (جراحی اصلاح بیضه).
• رکتوپکسی (درمان افتادگی رکتوم).
• جراحی ترمیم فتق.
• جراحی ضد رفلاکس مری (فوندوپلیکاسیون).
• جراحی بای پس معده.
• کوله سیستکتومی (برداشتن کیسه صفرا) برای سنگ کیسه صفرا.
• آپاندکتومی (برداشتن آپاندیس).

لاپاراسکوپی خطرناک است؟

به این موضوع توجه کنید که اگرچه لاپاراسکوپی یک روش کم تهاجمی است، همیشه هم به این معنی نیست که کاملا بدون خطر محسوب میشود. بسیاری از روش های جراحی سنتی را می توان با لاپاراسکوپی جایگزین کرد اما در موارد خاص ممکن است ریسک عمل به طور کامل کم نشود. جراح و متخصص بهترین کسانی هستند که میتوانند شما را در ارتباط با خطرات این روش راهنمایی کنند.

https://cliniczarei.medium.com

روش‌های جراحی برای درمان افت رکتوم

انواع مختلف جراحی برای اصلاح افت رکتوم شامل موارد زیر است:

• لاپاراتومی (جراحی باز شکمی): در این روش، جراح یک برش بزرگ در شکم ایجاد کرده و اندام‌ های رویی را به‌ آرامی کنار می‌ زند. برای جلوگیری از افت مجدد، رکتوم به سمت بالا کشیده شده، صاف می‌ شود و مستقیماً به سطح داخلی استخوان ساکروم (استخوان مرکزی لگن) دوخته می‌ شود. در برخی موارد، ممکن است بخشی از روده نیز برداشته شود.
• لاپاراسکوپی (جراحی کم‌ تهاجمی شکمی): در برخی بیماران، لاپاراسکوپی به‌ عنوان جایگزینی برای جراحی باز امکان‌ پذیر است. این روش شامل وارد کردن ابزارهای ظریف از طریق چند برش کوچک در شکم است. به دلیل حداقل تهاجم، دوره نقاهت پس از لاپاراسکوپی معمولاً کوتاه‌ تر از جراحی باز است.
• جراحی از طریق مقعد: در این روش که تحت بیهوشی انجام می‌ شود، جراح بخش بیرون‌ زده روده را از طریق مقعد خارج می‌ کند. معمولاً قسمت دچار افت حذف شده و آسیب‌ های ساختاری ترمیم می‌ شوند. سپس، بخش‌ های سالم روده به یکدیگر متصل شده و به داخل بازگردانده می‌شوند تا عملکرد طبیعی و ظاهر روده حفظ شود.

سایر روش‌ های درمانی برای افتادگی رکتوم

جراحی بهترین راهکار برای موارد شدید پرولاپس رکتوم است، اما در برخی موارد، روش‌ های غیرجراحی نیز ممکن است توصیه شوند:

• تغییر سبک زندگی: شامل مصرف غذاهای پرفیبر، نوشیدن مقدار کافی آب و داشتن فعالیت بدنی منظم
• اصلاح عادات دفع: پرهیز از فشار بیش از حد هنگام دفع مدفوع، که ممکن است نیاز به مصرف مکمل‌ های فیبردار یا ملین‌ های مناسب داشته باشد.
• https://parsizi.ir/114743-oftadegi-raktom/

فرق تبخال تناسلی و زگیل تناسلی چیست؟

یکی از سوالات رایجی که ذهن بیماران را درگیر می کند، است که تفاوت زگیل و تبخال تناسلی چیست؟ از تفاوت هایی که می توان برای تشخیص دقیق به آنها مراجعه کرد شامل موارد زیر هستند:

1. عامل ایجاد تبخال ویروس هرپس است در صورتی که دلیل ایجاد زگیل ویروس اچ پی وی HPV می باشد.

2. تبخال ها ظاهری آبکی دارند در صورتی که زگیل ها گوشتی هستند.

3. تبخال اکثرا روی پوست نواحی تناسلی ایجاد می شود در صورتی که زگیل ها می توانند داخل نواحی تناسلی واژن و مقعد به وجود بیایند.

4. https://persianlady.ir

چرا آنتی بیوتیک ها برای تبخال موثر نیستند؟

آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های باکتریایی با هدف قرار دادن رشد و تکثیر باکتری ها طراحی شده اند. از آنجایی که تبخال یک عفونت ویروسی است، آنتی بیوتیک ها هیچ تاثیری روی ویروس ندارند. تفاوت های کلیدی بین باکتری ها و ویروس ها توضیح می دهد که چرا آنتی بیوتیک ها در برابر تبخال بی اثر هستند:

1. باکتری ها میکروارگانیسم های تک سلولی هستند که به طور مستقل تولید مثل می کنند و می توانند توسط آنتی بیوتیک ها از بین رفته یا مهار شوند.

2. ویروس‌ ها به سلول‌ های میزبان حمله می‌ کنند و درون آن‌ ها تکثیر می‌ شوند و هدف قرار دادن آن‌ ها را بدون آسیب رساندن به سلول‌ های میزبان دشوار می‌ کنند.

با وجود این، برخی افراد به اشتباه معتقدند که آنتی بیوتیک ها می توانند به درمان شیوع تبخال کمک کنند. تنها سناریویی که ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود، عفونت باکتریایی ثانویه مانند عفونت پوستی ناشی از زخم های تبخال باز است.

آیا استفاده از آنتی بیوتیک برای درمان تبخال موثر است؟

درمان های موثر برای تبخال

اگرچه تبخال قابل درمان نیست، اما چندین داروی ضد ویروسی می توانند به مدیریت عفونت، کاهش علائم، جلوگیری از شیوع و کاهش خطر انتقال کمک کنند.

۱. داروهای ضد ویروسی

• آسیکلوویر (زویراکس): یکی از قدیمی ترین و پرمصرف ترین داروهای ضد ویروسی برای تبخال است. در اشکال خوراکی، موضعی و داخل وریدی موجود بوده و به کاهش شدت و مدت شیوع بیماری کمک می کند.

• والاسیکلوویر (Valtrex): یک پیش داروی آسیکلوویر است که با دوزهای کمتر اثرات طولانی تری را ارائه می دهد. معمولا هم برای درمان و هم برای درمان سرکوب استفاده می شود.

• فامسیکلوویر (فامویر): یکی دیگر از داروهای ضد ویروسی موثر است که می تواند طول مدت علائم را کاهش داده و به شیوع مجدد بیماری کمک کند.

این داروها را می توان به عنوان درمان اپیزودیک (در صورت بروز علائم مصرف می شود) یا به عنوان درمان سرکوب کننده (که روزانه برای کاهش دفعات شیوع و خطر انتقال مصرف می شود) استفاده کرد.